O axşamüstü ziyarətçilərin azaldığı zamanda baxıcı qəfəsi təmizləyib, yudu. Axşam yeməyi olaraq yarım qoyunu qəfəsin içinə buraxdı. Qapını bağladı, getdi. Baxıcısı qapını kilitləyib gedərkən, gənc şirin beynində bir ildırım çaxdı. O, açarın qıfıla daxil olarkən və çevrilərkən eşitdiyi səsə öyrəşmişdi, amma, bu dəfə o səs gəlmədi. Olduqca həssas qulaqları onu aldatmırdısa, qapı yaxşı bağlanmamışdı. Qəfəsə buraxılan əti yediydən sonra, yenə camaat artmaöa başladıİnsanlar axşam yeməyini yeyiblər, əylənmək, dinlənməy üçün parklara, baxçalara gəlirdilər. Gənc şirin ürəyi çox sıxılmışdı. O, camaat gedəndən sonra qəfəsi açıb getməyi fikirləşmişdi.
Hava qaralmışdı, Yəqin ki vaxt gecə yarısını keçmişdi. Ətrafda heç kim yox idi. Gənc şir pəncələri ilə qapını bərk itələdi. Tam olaraq bağlanmamış qapı açıldı. Qəfəsdən sürətlə bayıra çıxdı. Sağ tərəfə keçdi. Və yol ilə getdi. Qəfəsdə gedib gəlmək çöldə gəzməyə bənzəmirdi. Olduqca yorulmuşdu.Durub istirahət etdikdən sonra zooparkın divarından tullandı. Meşəyə doğru qaçarkən qaranlıqda yox oldu.
Gənc şir dağlar, təpələr aşdı, soyuq sulardan içdi. Üç gün üç gecə sonra, səhər günəş çxarkən, daha çox balacaikən tutulduğu bir meşə var idi. Artıq azad idi, özü-özünə sıömördıSevincli-sevincli gedərkən qarnının ac olduğunu hiss etdi. Qaçandan bəri, həyəcandan heçnə yeməmişdi. Sadəcə su içmişdi. Qəfəsdə səhər axşam baxıcı ət gətirirdi. Ovçular tutmamışdan əvvəl anası yedizdirirdi. Amma bu ucsuz bucağsız meşədə yaşamaq tamam fərqli idi. İndi nə anası var idi, nə də baxıcısı. Qəfəsdən qçmamışdan əvvəl düşünmədiyi bir şey var idi: Nə ilə qarnımı doyuzduracam?
Bel düşünüb gedərkən qabağda, otların arasında maral gördü. Maral ara sıra ətrafa baxır sonrada ot yeməyə başlıyırdı. Bir maral qaçmağa başladı. Eyni anda yan tərəfdəki otluqdan iki şir çıxmağa başladı. Bir az sonra maralın önünə iki şir daha çıxdı və maralı 4 tərəfdən əhatə etdilər. Bəllidir ki, şirlər maralı tutmaq istəyirdilr. Ən yaxşı müdafiyə hücumdur. Cəsur maral son şans olaraq qabağa qaçdı. Özünə ən yaxın olan şirə bir buynuz atdı. Şir qanlar içində yerə yıxıldı. Qabağındakı ikinci şirə də vurmağ istədi amma dəymədi. Arxadakı şirlərdə yaxınlaşmışdı. Maral nə qədər qüvvətli olursa olsun, üç dənə şir ilə mübarizə aparması mümkün deyildi. Şirlər eyni anda hücum edərək maralı yerəsərdilər, öldürüb, yedilər. Sonra isə çıxıb getdilər.
Gənc şir, olduğu yerdə donub qalmışdı. İnanılmaz gözlərlə baxırdı. Gördüyü bi dəhşət idi. Amma meşə qanunları belə olur. Zəyif daha qüvvətliyə yem olur.“ Deməli ” dedi, “ şirlər qarınlarını belə qidalanırlar. Mən şir olduğum üçün canlıları belə ovluyub yeməliyəm. Amma mən qidalanmaq üçün başqalarını öldürə bilmərəm. Məni heç kim buna öyrətməyib. Öldürə bilmirəm, bunun məcburi olduğuna inanmıram. Maral ot yeyərək qidalanırdı. Gücü qüvvəsi yerində idi. Ot yeyən heyvanlar deməli güclü olur. Başqa əlacım yoxdu, ya ac qalacam ya da ot yeyəcəm. Qoy desinlər “Şir də heç ot yeyər?” desinlər “ot yeyən şir olmur” qoy desinlər!
Aradan bir ay keçdi. Ot yeyən şir meşədə axtardığı azdlığı tapa bilmədi. Şirlər onu yanlarına buraxırdılar amma meşədəki həyat ot yeyən şirə tərs gəlirdi. Neden geNiyə maral,ceyran, keçi, dovşan görəndə anidən hücum edirdilər. Onlar öldürmək üçün proqramlaşdırılmışdılar, yaşamaq üçün öldürməliydilər. Bu tərəfdə bir şir ot yeyərək yaşayırdı, bunu da düşünmək lazımdır. Ot yeyən şir bir gün meşə də gəzərkən dovşan gördü. Dovşanın isə onu görüb qaçmasına təəccübləndi. Dovşan ona tərəf gəlirdi. Kənara çəkilmək istədi, çəkilə bilmədi. Ayağları tutulmuşdu. Dovşan şirin ayağına dəyib beli üstə yıxıldı. Daha sonra durub şirin üzünü əllədi və soruşdu: “ Sən ot yeyən şirsən? “ . Ot yiyen kaplan gık diyemedi. Dili damağına yapışmıştı. Ot yeyən şir isə heçnə deyə bilmirdi. Dili damağına yapışmışdı.
Dovşan: “ Əlbəttə sən ot yeyənsən. Ağzından o biri şirlər kimi qan iyi gəlmir. Bax ot yeyən, şöhrətin qulağıma qədər gəlib. Sən meşəyə öyrəşə bilmərsən zooparka qayıtmalısa. Eşitdiyimə görə, şirlər sənin gözünün önündə bəzi heyvanları öldürüb, səni də öldürməyə uyğunlaşdırırlar. Əgər öldürməyə uyğunlaşa bilməsən şirlər səni öldürər. Sən mənə qulaq as çıx get burdan “ deyəndən sonra gedəndə azca qabağda bir çuxura düşdü. Ot yeyən şir dovşanı çuxurdan çıxartdı və onun üzünə diqqətlə baxdı. Gözləri yox idi bu dovşanın. Dovşan kor idi. Onu belinə qoyub yuvasına kimi apardı.
Sabahası gün kor dovşanı yuvasında ölü olaraq tapan şir göz yaşlarını saxlaya bilmədi. İndiyə kimi kor dovşana toxunmayan şirlər onu ot yeyənin belində görəndə qısqanmışdılar və öldürmüşdülər. Ot yeyən şirin ürəyi nifrətlə dolu idi. Bu qədəri də çox idi. Bu qəribə dovşandan nə istəmişdilər. Son sürətlə o biri şirlərin yanına qaçıb qaışqıraraq dedi: “ kor dovşanı öldürmək asandır, məni bəs öldürə bilərsiz? “ Şirlər də bu sözü eşitmək istəyirdilər. Ot yeyən dovşanı əvvəl əsəbləşdirib hövsələdən çıxartmaq, sonra isə östünə hücum edib onu parçalamaq. Birdən göy üzü qaraldı və güclü yağış yağdı. Şimşək çaxırdı. Kaplanlar sağa - sola kaçıştılar ama ot yiyen kaplan kaçmşirlər sağa sola qaçdılar, amma ot yeyən heç yerə qaçmaadı. Bütün suyun içində olana qədər gözlədi. Yarım saat sonra yağış dayandı. Günəş açdı və ortalıq işığlandı. Ot yeyən şir gecə yarısına kimi oralarda gəzişdi. Gələn gedən oladığını görüb uzaqlaşdı, getdi. Meşə artıq bezmişdi. O, indi zooparka getməyi qərara almışdı.
Bir neçə gündən sonra baxıcı onu qəfəsin qabağında gözləyərkən tapdı. Ot yeyən şir birazdan qəfəsə girəcək və baxıcı qapını qıfılla bağladı, “ Qıfıl təzə dəyişdi, bir də qaça bilməyəcəysən, çünkü artıq imkansızdır “ deməsinə cavab olaraq, içinda “ artıq yuvam buradı, mən qəfəs şiriyəm. Həm istəsəm də meşəyə getmərəm . Ora mənə görə deyilmiş “ dedi. İki ay sonra ürəyi sevincdən tez-tez vururdu, yanına dişi şir gətirmişdilər. Birbirlərini sevdilr və yaxşı cütlük oldular.Zaman keçdi və iki dənə uşaqları oldu. Artıq gənc şir öz qəfəsində sakit və yavaş addımlarla gəzirdi.
Serdar Yıldırım
translated by Rafit
